Dzień dobry Kochani ,

   nazywam się Marzena Ilona Kobosko. Mogę o Sobie powiedzieć,

   że DZISIAJ jestem W PEŁNI.

   Od dziecka mam odziedziczone dary: odczuwania rzeczywistości,

   przyszłości, energii, jasnowidzenia oraz jasnowiedzenia.

   Przedstawiam Wam krótko moją historię, która doprowadziła mnie

   do DZISIAJ.

   Przez wiele lat poszukiwałam swojej Duszy i odpowiedzi na kluczowe pytania: KIM JESTEM?  CO MAM DO WYKONANIA NA ZIEMI?  CO MAM DO PRZEPRACOWANIA zanim wrócę tam, skąd przybyłam, do Światła? 

   Moja droga do DZISIAJ była długa i pełna doświadczeń i prób. A zaczęła się w dzieciństwie, kiedy to z ciekawością i uważnością obserwowałam mojego Dziadka, który chodził po łąkach i zbierał zioła, moją Babcię, która stawiała rodzinie i sąsiadom pijawki, moją Mamę, która z miłością pielęgnowała wszystkie znoszone do domu przeze mnie i moją Siostrę zwierzęta, rozmawiała z roślinami i kochała wszystko, co żyje…

Wychowałam się na obrzeżach niewielkiego miasta, mój rodzinny dom jest położony w pięknym punkcie widokowym na Jurze Krakowsko-Częstochowskiej, z widokiem na rozlegle położone w dole miasteczko z małym zalewem, z widokiem na bezkresną równinę pól, łąk i lasów przeciętych szerokim torem kolejowym. Pola te były – w zależności od pory roku – brązowe, zielone lub żółte od kwitnącego na nich rzepaku. Z drugiej strony domu – przy dobrej widoczności – można zobaczyć ośnieżone szczyty Tatr i Babią Górę. Ulica, przy której mieszkałam, otulona była bzami, jaśminami, dziką różą, kwitły łąki pełne brzuchatych żółtych mleczy, a wokół kwiliły ptaki. Chłonęłam całą sobą, wszystkimi zmysłami ten mój piękny, łagodny świat, ciepłą Rodzinę dającą poczucie bezpieczeństwa i budziło się we mnie moje najpierwsze pragnienie Piękna i Dobra w Świecie.

W domu wielkim kultem otoczone były książki, muzyka, sztuka, nauka… Dźwięki gitary i piosenki towarzyszyły mi wieczorami po pracowitym dniu w ogrodzie, w polu, moje Kobiety szyły sukienki, haftowały prześcieradła, rysowały… Wokół było pełno życzliwych, przyjaznych ludzi… I we mnie szybko objawiła się artystyczna Dusza: pisałam wiersze i opowiadania, rysowałam ukochane kwiaty, śpiewałam i tańczyłam przy ogniskach. Kochałam Ludzi, Rośliny i Zwierzęta, Życie, cały Świat. 

   I tak upłynęły mi wczesne lata, aż nadeszła ciężka choroba ukochanej Mamy, zmarł uwielbiany Dziadek i świat zaczął się rozsypywać… Mama już nigdy nie odzyskała zdrowia, ale BYŁA OBECNA. Była, kiedy rankiem wychodziłam do szkoły i kiedy z niej wracałam podekscytowana i zmęczona. Taka radosna, ciepła, piękna Mama w zielono-czarnej sukience, z długimi do pasa ciemnymi włosami. I były jeszcze moje dwie ukochane Siostry, ukochana, zabawna Babcia, Siostra Mamy i rzadko obecny Tata (przez lata pracował za granicą). To był typowo KOBIECY DOM: z naszymi fatałaszkami, rysuneczkami, pioseneczkami, kwiatami, kotami, ptakami… Ze śmiechem i płaczem, małymi i wielkimi kłótniami nie wiadomo o co, przeprosinami zakrapianymi łzami, przekomarzaniem się i przytulaniem, dom kojarzący mi się z książkami Magdaleny Samozwaniec. Z wiecznym praniem firanek, kolejnym poszukiwaniem zagubionych rajstop, z wieczornymi opowieściami o marzeniach co wielkiego dokonamy w życiu, z graniem w państwa-miasta i czytaniem wierszy przed ich wysłaniem na kolejny konkurs literacki… I rysuneczkami Mamy, przymierzaniem sukienek, korali, farbowaniem włosów, śmiechami i chichotkami.

Czas upływał… Przyszło moje kompletnie nieudane, bardzo trudne małżeństwo, w którym wytrwałam około siedem lat, urodziłam Synka, w końcu odeszłam. Nadszedł ciężki okres bycia samotną mamą z małym dzieckiem. I przyszła ciekawa, absorbująca praca, w której dobrze się odnajdywałam, ponieważ miałam kontakt z ludźmi – czyli to, co zawsze było moim powołaniem. Z czasem ludzie zaczęli przychodzić do mnie po różne ważne porady życiowe, a czasem po błahe: jaką sukienkę kupić na wesele czy jakie kwiaty na urodziny… To był mój żywioł: doradzanie, pomaganie, wspieranie… A potem poznałam Człowieka, który zafascynował mnie swoją osobowością, dobrocią, inteligencją i otwartością na ludzi. Wyprowadziłam się z mojego małego miasteczka do większego miasta, ukończyłam wymarzone studia filologiczne, potem kolejne: kulturoznawcze, i jeszcze kolejne: redaktorsko-edytorskie. Miałam bardzo dobre wyniki na studiach, dostawałam stypendia, ukończyłam je z wyróżnieniem. Władze Uniwersytetu zaproponowały mi zrobienie doktoratu. Kocham sztukę, teatr, literaturę, muzykę… Kocham pogłębiać swoją wiedzę, dlatego bez większego zastanowienia zdecydowałam się na studia doktoranckie. Mój wrodzony idealizm i pasja do wiedzy bardzo szybko jednak zostały poddane ciężkiej próbie. Zderzyłam się z uczelnianą ścianą. Wykończona psychicznie i fizycznie przysłowiowym „kopaniem się z koniem” pod koniec trzeciego roku zaczęłam załamywać się i tracić wiarę w standardy panujące na najważniejszych uczelniach polskich. Czułam jakby zamknięto mnie w klatce, nie wiedziałam co robić dalej. Włożyłam masę pracy, serca i zdrowia w moją rozprawę doktorską na temat filozofii spotkania z drugim człowiekiem. Moje badania naukowe były już na finiszu, prowadziłam zajęcia ze studentami, uczestniczyłam  w konferencjach naukowych, miałam dobre kontakty ze studentami…  I kompletnie żadnego wsparcia ze strony uczelni… Czułam się pozostawiona sama sobie, coraz bardziej szwankowało mi zdrowie, zdarzały się krótkie „odloty” ze zmęczenia, bezsenność, wielogodzinny płacz z bezsilności… I tak pewnego dnia, kiedy totalnie wykończona i zrezygnowana siedziałam w fotelu i trzymałam w wodzie moje zmęczone, opuchnięte od ciągłego gonienia między instytutami stopy – poczułam jak samo słowo „stopy” spada mi na głowę (u mnie taki stan to nic nadzwyczajnego, odczuwam rzeczywistość także przez słowa) 🙂. Początkowo uznałam to za nieco trywialne: jakieś „stopy” mnie dopadają – pomyślałam sobie z uśmiechem. I wtedy za nic w świecie nie przyszło mi do głowy, że owe „dotknięcie” (albo raczej „oberwanie”) stopami stanie się punktem zwrotnym w moim życiu 🙂. Odczucie to jednak wracało i wracało, nie dawało mi spokoju. Zadzwoniłam więc do mojej koleżanki – refleksolożki i opowiedziałam jej o tym zdarzeniu, a ona… jakby tylko na te słowa czekała: w ciągu kilku godzin zapisała mnie na 1 stopień kursu refleksologii w istniejącym grubo ponad 20 lat Polskim Instytucie Refleksologii. Miałam mieszane uczucia: jestem naukowcem, robię doktorat, przede mną praca na uczelni, pewnie z czasem habilitacja… ale jakoś nie zakwestionowałam interwencji koleżanki…

W międzyczasie poprosiłam moją koleżankę z roku, która miała dziadka jasnowidza, żeby pomógł mi ustalić JAKA JEST MISJA MOJEJ DUSZY MA ZIEMI. Jego odpowiedź była jednoznaczna: MAM POMAGAĆ LUDZIOM 🙂. Zatem poszłam na pierwszy stopień kursu, po którym wróciłam bardzo zmęczona i zniesmaczona oznajmiłam mojemu Mężowi, że „stopy mają bardzo brzydki zapach i nie będę ich dotykała obcym ludziom”. Natomiast po pierwszym wykonanym na mnie zabiegu – poczułam się tak źle, że wzięłam osiem tabletek przeciwbólowych, dostałam biegunki i dreszczy, trzęsło mną jak w febrze, przez całą noc płakałam, a moja teściowa – lekarka monitorowała mnie przez telefon. Tym bardziej nie chciałam pójść na drugi stopień kursu, ale ponieważ miałam go już opłacony (i coś mnie tam jednak ciągnęło), podjęłam decyzję, że daję sobie drugą i ostatnią szansę. Na tym spotkaniu było jeszcze gorzej: zemdlałam już podczas zabiegu na moich stopach, a ocknęłam się widząc wokół mnie pełno ludzi, nauczycielkę podająca mi krople walerianowe i boleśnie uciskającą refleksy przysadki mózgowej oraz polewającej mnie wodą (dziś wiem, że była to mocna reakcja mojego organizmu na olbrzymi stres związany z doktoratem). I wówczas coś we mnie się zmieniło, coś drgnęło w moim środku: do domu wróciłam czując się jakaś inna…

   I w taki oto sposób refleksoterapia stała się punktem wyjścia do tego, KIM JESTEM DZISIAJ i w jaki sposób pracuję z potrzebującymi pomocy ludźmi. Zostawiłam pracę na uczelni i nieobronioną rozprawę doktorską. Zmieniłam moje życie o 180 stopni i odzyskałam KONTAKT ZE SWOJĄ DUSZĄ .

   Wraz z kolejnymi latami pracy na polu terapii naturalnych rozwinęły się jeszcze mocniej moje naturalnie wrodzone zdolności do ODCZUWANIA ENERGII i WIDZENIA LUDZI (jasnoczucie, jasnowidzenie i jasnowiedzenie). Coraz więcej potrzebujących Dusz trafia do mojego gabinetu, a niektóre z nich – pozostają w moim życiu, za co jestem im wdzięczna .

   Mogę określić siebie jako nieustającą Poszukiwaczkę i Wędrowniczkę,

u źródeł której jest Miłość, Wolność, Dobro i Piękno. I tym dzielę się na co dzień z innymi potrzebującymi Duszami .

   Przez te kilka lat ukończyłam liczne kursy i szkolenia: 2-letnią naukę w Polskim Instytucie Refleksologii, Akademii Masażu, Łagodnej Bio-Energetyki, Medycyny Naturalnej Bioenergoterapii oraz uzdrawiania Energią. Specjalizuję się w refleksologia dla kobiet (refleksologia kobieca) oraz neurorefleksologia. Jestem po kursach z przywracania naturalnych procesów metabolicznych organizmu, kuchni makrobiotycznej, naturoterapii oraz różnego rodzaju masaży ciała. Ponadto ukończyłam kurs związany z tym, jak Dusza wpływa na Zdrowie, kurs wybaczania Rodzicom i uwalnianie karmy rodowej, kurs praktyk rodowych słowiańskich kobiet, wiedzy na temat drzewa rodowego, kurs pracy z tatą, kursy oddechowe, pracy z emocjami, Mocy Kobiet, Świadomego ruchu, kurs reiki (2 stopnie: praca z klientem stacjonarnie oraz przesyłanie energii reiki na odległość), oczyszczanie przedmiotów, mieszkań, roślin i zwierząt, biomasaż. Ponadto rysunku neurograficznego i mandaloterapii. W mojej pracy terapii naturalnych stosuję także masaże misą tybetańską oraz dźwiękami (misy tybetańskie i bengalskie, gongi, Koshi, Solfeggio, ting-sha i inne). Biorę udział w konferencjach poświęconych zagadnieniom zdrowia i terapii naturalnych, pracuję z Amazonkami i seniorami oraz małymi dziećmi. Organizuję warsztaty gry na bębnach i innych instrumentach etnicznych, Kręgi Kobiet, neurografiki, mapy marzeń, mandaloterapii, malowania kamieni, malowania intuicyjnego i inne.   

             ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~                            

   Jeśli potrzebujesz pomocy w jakimkolwiek obszarze swojego Życia: poprawy swojego Zdrowia psycho-fizycznego, relacji, uwolnienia trudnych emocji i uczuć, zmiany swoich przekonań (które bezpośrednio wpływają na to, kim jesteś, jak żyjesz, jak odbierasz innych ludzi i świat wokół Ciebie), chcesz odnaleźć swoją Duszę, pragniesz zmian w swoim życiu, a nie bardzo wiesz od czego zacząć lub może po prostu: masz ochotę mnie poznać, porozmawiać – zapraszam na spotkanie ze mną w przytulnym zaciszu mojego Gabinetu w Oświęcimiu, Zaborzu przy ulicy  Jaśminowej 🙂. Może nasze spotkanie będzie dla Ciebie początkiem czegoś NOWEGO W TWOIM ŻYCIU .

Ja nawiązałam kontakt z moją Duszą i wierz mi, jest to jedno

z najpiękniejszych i najbardziej wzruszających doświadczeń w moim

życiu. To POWRÓT DO SIEBIE.

Jeżeli i Ty tego pragniesz – pomogę Ci .                                                                                                                                                                         

Ponieważ ŹRÓDŁEM I CELEM ŻYCIA nas Wszystkich jest MIŁOŚĆ .

Namaste Kochani !

Marzena („lubiąca marzyć, intuicyjna”)  Ilona („pomagająca innym”).